Arthur Guinness jest jednym z symboli Irlandii. W 1759 r. młody, 34 letni Arthur Guinness zdecydował się uruchomić swój browar w Dublinie. Kupił kawałek ziemi przy St. James's Gate nad rzeką Liffey i tam założył mały browar. Ziemie wydzierżawił na 9000 lat (!) płacąc jedynie 45 funtów za akr. W osiem lat po uruchomieniu browaru w Dublinie był już znanym przedsiębiorcą i został szefem Korporacji Browarniczej.
W 1799 r. o świcie podjął fundamentalną decyzję. Zaprzestał produkcji normalnego piwa i skupił się na nowym produkcie: ciemnym płynie z białą, kremową pianką. W ten sposób powstał słynny Guinness. Pod koniec życia Arthur Guinness był najbardziej znanym właścicielem browaru w całej Irlandii.
Sir Francis Beaufort urodził się w 1774 r. w Irlandii. Od młodych lat pracował na żaglowcach i zrobił błyskotliwa karierę, obejmując dowództwo okrętu Aquilonw 1800 r. W wieku 31 lat Beaufort został dowódcą H.M.S. Woolwich i poprowadził wyprawę hydrograficzną do Rio de la Plata w Ameryce Południowej. W tym okresie pracował nad skalą wiatrów i rozpowszechnił jej pierwszą wersję. Określała liczbę żagli jaką w określonych warunkach pogodowych mogła nieść wojenna fregata pełnorejowa (full-riged frigate). W latach 1806-1808 skalę tą wycechował w stopniach, przy czym podstawową relacją była zależność "wiatr - liczba (powierzchnia) niesionych żagli". Co ciekawe: ówczesna skala była odwrotna do obecnej - huragan równał się 0 stopni. W 1838 roku skala Beauforta została oficjalnie wprowadzona do raportów na statkach floty Brytyjskiej, przyłączając się do "Oznaczeń Pogody", które weszły w życie pięć lat wcześniej. W 1874 roku była ona zmodyfikowana: jako kryterium oceny przyjęty został skutek działania wiatru na powierzchnię morza i przedmioty naziemne.
W 1855 roku Sir Francis Beaufort odszedł ze służby, już jako Admirał. Umarł dwa lata później, lecz jego praca oraz osiągnięcia są powszechnie znane i stosowane do dziś.
Niemal sto lat później Brytyjskie Biuro Meteorologiczne dostosowało kod wprowadzając niewielkie zmiany, dodano wskaźniki intensywności (np. używanie raczej wyższych niż niższych stopni przy dużych prędkościach wiatru). Międzynarodowa konferencja, która odbyła się w Warszawie w 1935 roku oficjalnie zatwierdziła formę 12-sto stopniowego zapisu skali Beauforta do notacji w systemie międzynarodowych obserwacji meteorologicznych. Wprowadzono precyzyjniejsze opisy działania wiatru na powierzchnię morza i przedmioty na lądzie (drzewa) i graniczne wielkości w odniesieniu do prędkości wiatru (mierzonej w m/sek, węzłach, km/h lub milach/h) i wysokości fali morskiej.